Messa

Það fór þó aldrei svo að ég færi ekki í sunnudagsmessu í ár.
Margir af mínum uppáhalds ljóðskáldum og eitthvað af ekki mínum uppáhalds voru að predika á bókamessu í dag og ég dreif mig á staðinn.

Þetta átti að vera verðlaun fyrir frábæra frammistöðu í náminu í gær og í dag en svo ákvað ég að verðlauna mig bara fyrir allt sem ég ætla að gera næstu daga. Annað hvort það eða sitja heima.

Mamma sagði einhvern tíma þegar hún var spurð hvort hún ætti jörðina sem hún býr á að það væri meira svona á hinn veginn. Í dag komst ég að því að sumir dalir eiga líka menn. Sindri Freyson er góður og næst þegar ég kaupi ljóðabók ætla ég að kaupa þá sem hann las upp úr í dag, Í klóm dalalæðunnar. 


Bókin sem ég keypti svo í kvöld eftir upplesturinn heitir Það sem ég hefði átt að segja næst – Þráhyggjusögur og er eftir Ingunni Snædal. 


Báðum þessum ljóðskáldum hef ég „kynnst“ í gegnum íslenskunámið og flestum hinna líka. Merkilegt nokk þá er námið stundum  að skila manni ánægjuefni. 


Ingunn las í dag, og ég ætla að leyfa mér að birta það hér hvað sem „afritun óheimil“ líður:


Hjúkket


stundum
-reyndar bara nokkuð oft-
lenda vinkonur manns 
á þannig séns
að maður kemst ekki 
hjá því að hugsa
sem svo að það
sé nú ekki svo slæmt
að vera ein




og


rómantík


þú heldur mér upp
eins og hornstaur