Gömul færsla úr eyðivík

25.6

Satt best að segja líður mér þokkalega vel með að láta mér líða illa þessa dagana. Mér líður betur með að líða illa í eyðivík austur á landi en í menningunni í bænum. Nú eða bara einhverstaðar annar staðar en þar.

Hér kallast á ær og lömb. Stundum kalla lömb á mæður sínar en fá ekkert svar. Þær eru of uppeknar við að næra sig á nýgræðingnum, loksins komnar í hagann eftir langan vetur á húsum og síðan langt vor á túnum. 

Þegar jarðýtan ruddi slóð yfir skaflana á heiðinn var féð rekið á eftir, það er loks komið í sumarhagana. 

Kindur ganga á sömu slóðum sumar eftir sumar. Ætli þeim finnist þær ekki vera komnar heim á vorin þegar þær komast á þúfurnar sínar. Og ætli þær þjáist af heimþrá meðan þær eru lokaðar inni í fúlum dimmum húsum allan veturinn og fram á vor? Ég held það og það sem meira er, ég get líka skilið tilfinninguna sem fylgir því að losna úr prísundinni, komast út, upp til fjalla eða fram til víkna og fá óheft frelsi. Jafnvel þó það frelsi sé takmarkað af þeirri fastmótuðu hegðun að hanga á sömu slóðum ár eftir ár, alveg fram í dauðann. 

Sennilega er ég andlega náskyld sauðkindinni. 

„Hingað var rutt fyrir rollurnar. Trúin á þær hefur alltaf verið sterkasta trúin á Íslandi“ sagði maðurinn þegar hann þrælaði breyttum jeppanum yfir illa rudda skaflana. 

„Trúin á sauðkindina hefur ekki reynst okkur verr í gegnum aldirnar en trúin á markaðshyggjuna“ svarað ég og því var auðvitað ekki hægt að mótmæla. 

Lömb og æru eru að mestu þögnuð, – ein löggst afvelta og bíður þess að hrafninn kroppi úr henni augun, hún svarar sínum lömbum aldrei meir. Það vissi ég þó ekki fyrr en eftir að þessi færsla var færð á blað –. Hinn skálavörðurinn les Arnald. Þokan liggur enn niður fyrir miðjar hlíðar. Ég bið um góðan lyfjabyr næstu daga, er hætt að taka stera, vonast eftir að bjúgurinn renni af mér, sviminn hætti, þrokið aukist og að fjaran færist nær. Á morgun ætla ég nefnilega að fara út að ganga, helst berfætt í mýrinni, mosanum og sandinum. Kveikja varðeld í fjörunni og treysta því að enginn verið vitni að því ólöglega athæfi nema tvær miðaldra konur í skálavörslu.