Jón

Ég berst við að lesa Skáldsöguna um hann Jón & allt það. Ég bara ræð ekki við leiðindin sem grípa mig þegar ég sé bókina á borðinu hjá mér. Þetta er langt mál um lítið efni og ævisaga Jóns Steingrímssonar rituð af honum sjálfum er síst leiðinlegri aflestrar. Ég náðið í hana á bókasafnið í gær til að bera saman málfar í þessum tveimur bókum.
Ég sé ekkert í Ævisögunni sem bendir til að Jóni heitunum hafi verið tamt að tala um bleikan glassúr eða reykspólandi Kötlur og ég læt svona hluti fara í taugarnar á mér.

Ég átta mig svo sem á að samtími söguhöfundar kemur alltaf í gegn í skáldsögum en mér finnst bara fara betur á að þeir séu ekkert að reyna að fela hann. Skrifi bara sínar bækur með sínu samtíma sjónmiði en séu ekki að skjóta sér á bak við fornlegt málfar sem þeir ráða ekki almennilega við frekar en mannlífslýsingar í sveitum.

Já ég er enn að ergja mig á fjármörkum og lopapeysum þó mér sé sagt að til sé nokkuð sem heiti skáldaleyfi og líka að ég sé eiginlega /einsdæmi, /allavega fádæmi /að láta þetta /fara/  í taugarnar á mér/. Þetta skástrika stílbragð hans Ófeigs finnst mér líka leiðinlegt til lengdar. Ofnotað.
Ég ætla nú samt að klára blessaða bókina og skirfa meira að segja ritgerð um sjónarhorn og persónu sögumanns. Verkefnavinnan knýr mann alltaf til að skoða bækur frá öðrum hliðum en þessum venjulegu „lesa-njóta" eða „lesa-leiðast" hliðum.  Viðfangsefnið verður alltaf áhugaverðara við að rýna almennilega í það.

Lyfjagjöf í fyrramálið, skóli eftir það og Persónusköpun í Textens Mønstre í restina. Ég hef ekki smellt af mynd í marga daga. Það gengur ekki til lengdar.

Til að bæta úr því færi ég ykkur mynd af desktoppnum hjá mér.