Eyru ljónsins

Þórunn Erla Valdimarsdóttir skrifaði skáldsögu um Laxdælumál hin nýrri. Það má víst ekki lesa hana hratt og kannski hef ég lesið of hratt. Ég finn ekki samhengi í titli og sögu.
Skemmtileg hugmynd, skemmtileg saga og skemmtilegur stíll. Samt tafði stíllinn mig oft og of mikið  við lesturinn. Stundum flaug hann líka of hátt og stundum gafst ég upp eftir að hafa lesið sömu setninguna þrisvar og án þess að skilja. Svo skildi ég ekki heldur hvernig er hægt að fara bæði Hellisheiði og Þrengslin á leið sinni austur fyir fjall. Kannski þurfti ég bara að lesa 4 sinnum til að sjá samhengið. Ég nennti því ekki, ekki heldur að pirra mig mikið á þessari einu villu sem ég sá en prófarkalesarinn ekki. Heilaþoka dregur líka úr skilningi, mínum sko, ég veit ekki með prófarkalesarann. 
Ætli ég verði ekki að rifja Laxdælu upp einhvern daginn, það eru áratugir síðan ég las hana og ég er ekki ein þeirra sem lesa bók og rafboðin líma vitneskjuna í minnissellurnar.
Ég þekkti einu sinni gamlan mann sem var þeim hæfileika gæddur. Sveitungi hans sagðist hafa setið undir réttarvegg með öðrum krökkum og hlustað á hann endursegja Kapítólu. Þessi hæfileiki var það eina sem hann hafði og hann var ófær um að bjarga sér í hversdagslífinu, öll þrjú systkinin voru ófær um það. Í einhverri bók Þórbergs segir að það hafi verið hamingjusöm kona í Suðursveit sem veifaði yfirvaldinu þegar það reið hjá. Yfirvöldin eru ekki alltaf hliðholl smælingjunum. Ég þarf sennilega að lesa Þórberg líka einhvern daginn. Kannski er ég líka búin að segja þetta síðasta oft, ég er gleymin, en ég var víst búin að minnast á það áður. Einu sinni eða tvisvar.

Í dag skilaði ég tölfræðiverkefni, las góða bók, hnerraði, hóstaði og átti erfiðara með að fara niður stigann en upp hann.
Stiginn er orðin viðmið í lífinu, mælikvarði líkamlegs ástand konunar sem ver stórum hluta lífsins í kjallaranum.