Ég er í pappírskapphlaupi og held að ég sé að sjá i endann á því. Ég vonast til að klára það í dag og geta snúið mér að námsbókum og fyrirlestrum á morgun. Einn hringur úti í góðaveðrinu hlýtur að hrista af mér orkuleysið sem helltist yfir mig í snatti, snúningum og hittingi verkefnafélagans sem mætir á fundi. Ég er ekki að ná tengingu við mannskapinn, allavega ekki þann aðila sem hefur mætt. Kannski er ég bara að gera of miklar kröfur og þetta er bara „ekkert mál“
Einum göngutúrm bjútíblundi, smá uppvaski og helling af sjálfsvorkun síðar:
Ég hef komist að þeirri niðurstöðu að einhver bjáninn hafi smitað mig af kvefógeðinu sem er að ganga. Eins og venjulega fæ ég bara sáran háls, yfirþyrmandi þreytu og máttleysisköst en ekkert nefrannsli.
Þýska útvarpsstöðin varð mér til bjargar með að spila kabarett músík, það er ómögulegt að hanga í sjálfsvorkun undir henni.
Du hast su wundershun..... hmm, hvað ætli maðurinn hafi verið að tala um!
Engin ummæli:
Skrifa ummæli