Á tónleikum sit ég og reyni að hlusta en hugurinn byrjar oftar en ekki að reika um, hann slítur á fjölskyldutengslin við eyrun og vill ekki einbeita sér að því sem við eigum að vera að hlusta á, hugurinn og ég. Stundum nema augun einhver smáatriði í andliti, fatnaði lýsingu eða sviðsbúnaði og leiða hugann á villigötur. Þá loka ég augunum en samt lendir hugurinn burt frá augnablikinu oft eitthvað út í heim, hugarheim.
Oft er hugurinn þó til friðs, situr kyrr í sínum kolli og hættir nærri því að vera til, augun hætta að trufla hann og eyrun færa honum ekkert til að skilgreina þau bara nema tónana og færa huganum myndir. Brim við kletta, vindur sem feykir báruföldum til og frá, drynjandi fossar, ár og lækir. Lygn vötn og tjarnir. Karlaraddir. Gola í stráum, blóm á túni, drekafluga yfir tjörn á heitum degi. Kvennraddir.
Stundum erum við sátt hvert við annað í þessu sambýli hugurinn og ég.
Þína skál!
Engin ummæli:
Skrifa ummæli