Leiksýningar og stress

Ég fór á sýningu á útskriftarverkefnum nemenda á listabraut Borgarholtsskóla í gær.
Ég sá skemmtilegar ljósmyndir, myndbandsverk sem hét Caos og var að sögn höfundar ætlað að framkalla höfuðverk og svima hjá fólki, ég forðað mér út áður en höfuðvekurinn heltók mig.
Þegar ég var sest niður við sviðið í salnum þar sem hreyfimyndverk voru á dagskránni hnippti Flubbinn í mig og spurði hvort ég hefði komið með lampann. Umræddur lampi var gólflampinn sem stóð í stofuhorninu heima hjá henni og þar stóð hann enn þegar hún spurði. Ég fékk áfall spratt á fætur, fann Eilífðarnemann minn og spurði hann hvort lampinn hefði ekki verið ómissandi hluti sýningarinnar með stórt og mikið hlutverk. Hann taldi það ekki vera og vildi frekar að ég næði að horfa á sýninguna en vera á rúntinum milli Kópavogs og Gravarvogs meðan á henni stæði.
Ég ákvað samt að ég næði þessu á þeim hálftíma sem var í að hans sýning hæfist og keyrði eins og umferðin leyfði heim, tróð nærri tveggja metra háum lampanum inn í bílinn þar sem ég þurfti að halda gripnum í hægri handarkrika til að forða skermunum á honum frá því að berjast utan í bílinn og farangurinn og lenda þar með í mél.
Þetta hafðist en ég var svo stressuð á leiðinni til baka að ég var alvarlega að hugsa um að stoppa utanvegar og skæla mér til ánægju og yndisauka, keyra svo á mínum fjallabíl yfir stóra vörubíla sem rétt lölluðust áfram í umferðinni alveg ómeðvitaðir um mikilvægi mitt sem flytjandi leikmuna.