Upp, upp, upp á fjall

en ekki upp á fjallsins brún, bara upp að steini.
Ég hafið það af að ganga alveg upp að steini í kvöld, Sjúkraliðinn var að kenna og ég gat ómögulega dregið það um viku í viðbót að klára þenna áfanga. En þó Sjúkraliðann minn vantaði var óvenjugóð mæting. Eldri Píparinn dreif sig í Esjugöngu með mér, honum fannst þetta frekar ómerkileg fjallganga miðað við hitt og þetta á Lónsöræfum og annarstaðar þar sem hann hefur verið að elta hreindýr austur á landi en við gerðum honum ljóst að maður talar ekki niður til Esjunnar í allri sinni dýrð enda er hún meira háslétta en fjall. Skálavörðurinn birtist á bílaplaninu eins og skollinn úr sauðaleggnum og spilafélagi okkar Sjúkraliðans úr Hornstrandaferð mætti rétt á eftir. Göngugarpurinn kom að sjálfsögðu með mér úr vinnunni svo þarna var bara orðinn gönguhópur, mun stærri en þessi venjulegi tveggja manna gönguhópur okkar.
Ég hef sagt öllum sem heyra vilja að við göngum frá bílastæðunum við Esjurætur klukkan stundvíslega 17:30 á miðvikudögum og ótrúlegt en satt þá hafa einhverjir hlustað á mig. Það gerist ekki oft skal ég segja ykkur.
Eftir viku á að fara aftur upp að steini og alla leið upp miðvikudaginn eftir páska.
Ef veður og færð leyfir sko.
Ég held að mér sé alveg óhætt að klappa sjálfir mér á öxlina fyrir að hafa staðið við það að labba þetta einu sinni í viku, með örfáum undantekningum, og þrekið og úthaldið er miklu betra en það var í árslok.
Betur má ef duga skal og þegar vinnan minnkar fer ég að fara amk. tvisvar, helst þrisvar í viku og á eftir Þverfellshorninu verður það Kerhólakamburinn.