Ofurkonur

Ég hef alltaf öfundað allar þessar orkumiklu ofurkonur í kringum mig. Þær rúlla upp fullu námi með vinnu, labba með mér á Esjuna, klífa hæsta tind Evrópu eins og ekkert sé, hafa farið mörgum sinnum á Hvannadalshnjúkinn,sumar vinna aukavinnu með fullri vinnu og námi og heima hjá mörgum sést aldrei hrukka eða blettur þrátt fyrir allt þetta.
Ég afur á móti er í fullri vinnu, aukavinnu, slatta af einhverri sjálfboðavinnu og þyrft að hafa þann eiginleika að drífa verkin frá þegar ég vakna við fyrsta hana gal.
Ég vakna oftast við fyrsta hanagal en dríf ekki í neinu. Ég slugsa, les blöðin, hugsa um hitt og þetta og drekk kaffi á meðan (einu sinni reykti ég líka með kaffinu).
Ég held ég sé draumóramanneskja og verði aldrei ofurkona. Þar að auki hef ég ekki, af einhverjum ástæðum líkamlegt þrek og heilsu til þess að geta sinnt svona ofurkonuímynd af nokkru viti. Ég væli bara og kvarta undan verkjum hér og þar og bryð verkjatöflur eins og vinnufélagarnir byrðja sælgætið sem lekur um allt í vinnunni.
Eftir að hafa ekki treyst mér í aukaivnnuna í gær og ákveðið að vera heima og laga eitthvað af blettum of hrukkum í heimilishaldinu byrjaði ég daginn á að fara með Sjúkraliðanum að sækja pappakassa handa dóttir hennar. Eftir það var ég orðin svo sifjuð að ég skreið upp í rúm og svaf eins og steinn í klukkutíma. Ég sofnaði með verki og vaknaði með verki en til viðbótar við verkina vakanaði ég með sannfæringu.
Sannfæringu um að svona langaði mig bara ekki að haga lífinu áfram og gerði ráðstafanir til að breyta því.
Kannski ég geti tekið upp blíant og teikniblokk í haust og drifið mig á eins og eitt námskeið í rússnesku eða latínu. Salsa væri fínt líka.