Ég náði þeim merkilega árangri í morgun að koma mér í leppana á mettíma og fara svo út í göngutúr. Klukkan var rétt að verða sjö og mesti sortinn farinn af himninum, nægilega mikið til að aðeins stærstu stjörnur á himinhvolfinu voru sýnilegar. Þá er stundum auðveldast að sjá stjörnumerkin. Það bjarmaði af degi í austrinu og ég hélt að það væri farið að hlýna í veðri. Það reyndist falsvon.
Kuldinn niðri við sjóinn var svo bítandi að eyrun voru við það að hrynja í smábrotum niður á göngustíginn og fjaran var þakin þykkri ísskán.
Hvort það var kuldanum eða mengunarskýinu sem ég heyrið að lægi yfir borginni að kenna var ég orðin svo sár í hálsi og lungum um hádegið að ég var sannfærð um að inflúensan væri loksins búin að læsa í mig klónu.
En það var með hana eins og hlýindin þetta var bara ímyndun.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli