Þar hvílast þeir ...I

Í Hólavallakrikjugarði er grafið skáldaúrval, þverskurður íslenskra ljóðskálda (látinna). Í þessum kirkjugaðir tíndi ég fyrir áratugum síðan blóm í vendi og færði mömmu. Það var stutt að fara á þeim árum og hæfilegt bil undir hliðgrindina. Ekki náði ég upp í slána til að opna.
Nú læt ég mér nægja að hlusta á ljóðaupplestur við leiði löngu grafinna höfunda, á rigningarkvöldi á köldu sumri.
Gjóaði augunum samt annað slagið á girnilegar plöntur sem vaxa þarna á víð og dreif nokkuð sjálfráða um sinn vaxtarstað.

Ég kann vel við mig í kirkjugörðum og eftir kvöldið i kvöld er ég komin á þá skoðun að það sé kannski best að setjast að í einum slíkum að ferðalokum. Annars var ég að hugsa um að láta blása mér út í veður og vind.
Ekki það að það komi til með að skipta mig miklu máli svona eftir á en það gætu aðrir átt hlut að máli líka og af þvi ég er stjórnsöm með endæmum vil ég endilega að þau eigi erindi í friðsælan og gróðursælan kirkjugarð. Helst með mosavöxnum legsteinum og trjám. Þau þurfa að læra að meta það.