Bókatíðindi

Mig langar að fá fulla vinnu við að lesa bækur, ég hef bara ekki séð neina atvinnuauglýsingu sem hljóðar svona „Værukær stafsmaður óskast í 70-100% starf við bóklestur“. Ég fylgist samt með atvinnuaglýsingunum ef „ske“ kynni! 
Ég fékk uppáhalds ritið mitt í hendurnar í dag og ég sat og klappaði því vel og lengi. Svo flett ég og las og fletti meira. Ég er enn að fletta og klappa.
Mig langar í Síðdegi Vilborgar, Vísnafýsn Þórarinns, Vetrarbraut í þýðingu Njarðar P. og svo vildi ég gjarnarn fletta Stöðum Guðrúnar Hannesdóttur og Þremur höndum Óskars Árna til að sjá hvort þær kalla á að komast í ljóðabókahilluna. Mig vantar reyndar viðbyggingu við þá hillu. Ljóða og orðabækur, merkilegt hvað ég er veik fyrir þeim.
Íslensku skáldsögurnar hafa fengið misjafna dóma hjá gagnrýnendum. Ég var eiginlega ákveðin í að lesa bara þær sem skora hátt, var búin að telja mér trú um að lestur á lélegum bókum væri tímaeyðsla en ég er að endurskoða það sjónarmið.  Ef ég hef ekki samanburð, hvernig veit ég þá að lélegt er lélegt og gott er gott? (kannski ég sé orðin aðeins of syfjuð núna)
Mörg eru ljónsins eyru, búin með hana. Hvað eru Svörtuloft að gera í Bókatíðindum 2010, kom hún ekki út í fyrra? Nú held ég að einhver sé að svindla á mér.
Arnaldur er skyldulesning., Viktor Arnar líka og sjálfsagt stenst ég ekki mátið að lesa Árna Þórarins einhvern daginn, ég er reyndar orðin hundleið á honum Einari karlinum. Hann lagaðist að vísu við að fara í meðferð. Staðaltýpan, drykkjusjúkur blaðamaður eða spæjari sem liggur yfirleitt ofurölvi úti í horna meðan óhugnalegir atburðir gerast er ofnotuð klisja. Það má auðvitað velta upp þeirri spurningu hvort rithöfundar séu ekki að sleppa ódýrt frá uppbyggingu atburðarrásar með því að fylla einfaldlega sögupersónu og velta henn út í horn á næsta bar. 

Skaðamaður, fyrsta skáldsaga Jóhanns nokkurns með langt nafn, gæti verið áhugaverð lesning þó ekki væri nema til að reyna að átta sig á skáldinu. Ljósa, Hringir Satúrnusar, Þóra biskups og fleiri og fleiri bækur kalla á mig þarna af síðunum.
Kannski verð ég bara að fara í  lestrarátak og lesa allar bækurn í Bókatíðununum í skipulegri og línulegri röð. Barnabækurnar eru margar fljótlesnar en ætli ég láti ekki sjálfshjálparbækur og trúarrit eiga sig.