Ég fékk, í vikunni greiningu á þrálátum kvilla sem ég þjáist af, hann er kallaður frestunar- og hliðrunarárátta. Ég hef alltaf staðið í þeirri trú að þetta héti undanfærslur og leti en komst að öðru.
Nú líður mér svo miklu betur þegar ég svíkist um að setjast yfir námsbækurnar. Það munar öllu að hafa greiningu á vandamálinu. Verst að geta ekki fengið sprautu við þessu.
Annars ætlar góð vinkona að fara með mig í göngutúra og tala bara við mig ensku í göngunni, hún er þó ekki tilbúin til að ganga með mér í 10 tíma á dag. Ekki einu sinni þó hún leggi trúnað á að kunnáttuleysi mitt í námsgreininni krefjist þess. Ég geri hana þá bara ábyrga ef ég fell.
,,Mér urðu á mistök, en það var samt ekki mér að kenna" er eitthvað sem maður heyrir í síbylju þessar vikurnar og ég er að æfa mig í að nota þetta líka. Verst hvað það kemur að litlum notum í prófum.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli