Helgarvaktin

Sifja og svefnleysi er skrifað með stórum stöfum á augnlokin á mér. Ég hélt augunum opnum með vökustaurum í dag meðan ég keyrði Hvalfjörðinn, Svínadalinn, Skorradalin og Borgarfjörðinn inn að Reykholti. Það er hreinasta della að vaka framm á nótt þegar maður ætlar að sinna svona málum. Ég ætti að vera farin að vita að ég sef ekki fram að hádegi þó ég vaki til fjögur á nóttinni, það bara gerist ekki sama hvað ég reyni.
Muna að fara í háttinn ekki seinna en tvö næst þegar ég ætla að rækja frænkulegar skyldur mínar til að vera vel upplögð og samræðuhæf.
Annars held ég þetta hafi bara verið þokkalegasti rúntur hjá okkur frænkunum og elsta píparanum sem ég dróg með bara til að viðra hann. Við fengum sólskin og hitabylgju strax innst í Hvalfirðinum og skildum þokuna eftir á höfuðborgarsvæðinu.
Talandi um þoku- ég sat ásamt Sjúkraliðanum við fótskör Ingólfs Arnarsonar á Arnarhólnum í nótt og vonaðist til að hitta Boga og Örvar en nóttin leið án þess að þeir létu sjá sig.
Félagsliðinn skeiðaði hins vegar út úr þokunni stoltur og ánægður með sig að hafa ratað á Arnarhólinn í fyrsta skipti á ævinni.
Ekki veit ég samt hvort hann áttar sig á töfrum þess að sitja þarna á björtum sumarnóttum og horfa á borgarljósin umbreytast í gráleita geisla í þokuloftinu. Drekka sinn bjór í rólegheitum laus við tóbaksreykinn, hávaðann og áreitið af útúrfullum Íslendingum. Eiga samt alltaf kost á því að demba sér í hringiðuna, -eiga völ.
Ég held að Sjúkraliðinn sé stundum sammála mér en það er ekki alveg að marka hún er svo hlýðin kona að hún kom t.d. með mér í bæinn í gær án þess að nenna og svo stakk ég hana bara af. Hef samt lítið samvskubit út af því, vinnufélagarnir mæta yfirleitt á svæðið til að hafa ofan af fyrir henni fram á morgun.

Svo er það mætina á nýjasta vinnustaðinn á morgun og eins gott að fara að mæta ekki með svakalega poka undir augunum.