Orðin gömul

Maður sér þau nýfædd og krumpin, fer að þykja væntu um þau, fylgist með þeim taka fyrstu skrefin, ef ekki með eigin augum þá af lýsingum foreldranna, læra að tala, sleppa bleyjunni, fara í leikskóla, fara í skóla, lenda í vanda, sálarstríði..
Fylgist með þeim beint eða óbeint lenda í slæmum félagskap, flosna upp úr skóla, lenda í neyslu, fara á Stuðla, fara á Vog. Það kemst á rútina, Stuðlar, Vogur, uppeldisheimili og aftur Stuðlar, Vogur .....
Þau eignast börn, bjóða börnunum upp á ömurlegt líf með foreldrum og félögum í mis ,,góðu" ástandi. Maður veit að það er verið að ala upp enná stærra vandamál og ,,kerfið" grípur ekki inn í fyrr en næsta kynslóð er orðin að andlega bækluðum einstaklingum sem er orðið of seint að gera eitthvað fyrir. Manni finnst ennþá vænt um þau en er ráðþrota, hefur engan rétt og getur engu breytt eða bjargað.
Þegar ég er búin að fylgjast með svona lífshlaupi finnst mér ég vera óskaplega gömul og þreytt.

Ég fékk innsýn í hugarheim og líðan einstaklings sem þarf að horfa á eftir barninu sínu sökkva dýpra og dýpra í fenið og draga barnabarnið hans með sér.

Mér er ómótt, þreytt og orkulaus. Og ég er þó bara áhorfandi.

Fullorðnir einstaklingar verða að bera ábyrgð á sér sjálfir, hvað svo sem foreldrar gerðu eða gerðu ekki þegar börn þurftu á þeim að halda.
Börn verða að fullorðinum einstaklingum og þá er þeirra líf orðið á þeirra eigin ábyrgð. Æjá ég veit þetta allt saman en ég skil líka þessar björgunartilraunir foreldris.