Komin heim

Sagan næstum endalausa af Lundúnaferð okkar vinkvennana er loksins búin. Þessi ferð sem var bókuð í hvað-, október eða nóvember og átti upphaflega að vera í febrúar en var frestað fram í apríl er gengin yfir og ég gekk mig upp að hnjám.
Fórum út á miðvikudag og höfðum það af að fara með vitlausri lest til London en það kom ekki að sök, það kom enginn til að tékka á miðunum okkar, annars hefði okkur verið hent út eða látnar borga ferðina. Við (ég) fann lest til að koma okkur að hótelinu (ekki stystu leið en leið samt) og við fundum hótelið. Ég var búin að vera með magapínu út af þessu blessaða hóteli sem ég bókaði fyrir rest á. Síðast þegar ég fór á þetta svæði bókaði ég á ódýrasta hóteli sem ég fann og átti ekki von á neinum lúxus en ég átti heldur ekki von á fúkkalyktinni sem mætti okkur þegar við stigum þar inn fyrir dyr. Sem betur fer var slapp herbergið okkar við fúkkalyktina en það var líka það eina.
Þess vegna var ég meir en lítið spennt að þefa þegar ég steig inn fyrir dyrnar á Astor Court Hotel en viti menn það lyktaði ágættlega þar. Gamalt hús og skemmtilega skrítið en hreint og herbergið rúmgott.
Á sumardaginn fyrsta byrjuðum við á að skoða sumarið í London, þe. við fórum í næsta garð og röltum þar í hringi í nokkra tíma. Það var sólskin og hiti og trén voru þakin snjóhvítum eða bleikum blómum svo mann langaði ekki til að gera neitt annað en sitja undir þeim í sólskininu og horfa á öll þessu mjúku stóru blóm sem þöktu allar greinar.
Túlípanar, páskaliljur, hátíðaliljur og sitthvað fleira blómstraði í beðum, fuglarnir pöruðu sig á tjörnum og tré sem standa á tjarnarbökkunum með slútandi greinar og sem bjóða upp á að sitja undir þeim og horfa á fuglalífið, það er eitthvað sem gerir svona ferðir eftirsóknarverðar.
Við gengum meðfram dýragaðinum og ákváðum að geyma heimsókn þangað en komumst samt ekki hjá því að sjá gíraffana gnæfa yfir þegar við gengum meðfram gíraffahúsinu. Þeir virkuð loðnir og mjúkir eins og eitthvað sem er búið til handa manni til að knúsa. Allt virtist mjúkt og hlýtt, trjágreinarnar þykkar af mjúkum blómum, gíraffar, sebrahestar, hegrar, svartir svanir og sólskinið. Allstaðar eitthvað sem maður heldur að sér hæfilegt til að hjúfra sig inn í.
Kíktum svo á nokkra túristastaði til að standa okkur í stykkinu en einhvernveginn tókst okkur nú samt að rata í annan garð og sjá meira fuglalíf og meira af gróðri.
Vaxmyndasafnið var skoðað á öðrum degi og á vissan hátt varð ég fyrir vonbrigðum, ég bjóst við einhverju meira. Vaxmyndinrnar í Sögusafninu í hitaveitutanknum eru betri en þær sem ég sá þarna. Ekki af eins frægu fólki en betur gerðar.
Og eins og segir einhverstaðar ,,allar komu þær aftur og ...." en mikið ofsalega væri gaman að fara bara með bakpokann, hoppa upp í næstu lest eitthvað út í bláinn og gista bara þar sem maður gefst upp á að fara lengra í það og það skiptið.

Og mikið væri gaman að fara Göngurákina milli Norðfjarðar og Mjóafjarðar en ekki með Ellu hún er of lofthrædd.