Hafrún er forstbitin í andlitinu í dag. Rauðir bólguþrimlar þar sem lambhúshettan hlífði ekki í gær þegar við löbbuðum frá Reykjalundi upp á einhverja hæð þar fyrir ofan, hæð sem Mosfellingar kalla fjall en brottfluttur Austfirðingur kalla hól. Ekki það að hóllinn væri ekki nógu hár fyrir mig, ég hafði það ekki af að paufast upp á toppinn á heldur hélt mig í hlíðinni fyrir neðan hann og afsakaði mig með þvi að það væri ekki hægt að sjá úttsýnið fyrir táraflóði sem myndast þegar maður horfir í rokið í 10 stiga frosti. Löbbuðum svo niður að Varmánni þar sem aukafötin sem ég var með, aldrei þessu vant, komu í góðar þarfir þegar ein úr fjölþjóðlega hópnum lenti niður um krap og rennblotnaði í fæturnar. Eftir það lá leiðin í krókum niður að Reykjalundi aftur.
Sængin mín dugði ekki til að koma il í tærnar eftir að ég kom heim og ég var með kuldahroll í kroppnum langt fram eftir kvöldi. Það kennir mér að fara sjálf í ullarsokkana í staðin fyrir að klæða aðra í þá.
Sat svo við nýviðgerða saumavélina í gær og gerði við, stytti og þrengdi fram undir miðnætti, án þess að ná að klára. Ég þarf að fara að kenna dóttirinni á saumavél. Það er varla flóknara að skipta um rennilás en forrita ,,mótakerfi"?
Eða ekki!
Misjafnlega frosnir göngugarpar!
Engin ummæli:
Skrifa ummæli