Svona dagur

Í dag er svona bjartur dagur, sólin skín og ég fór út að labba strax klukkan níu áður en ég fór í skólann. Þá var sólin ekki komin upp.

Ef ég hefði ekki lofað sjálfri mér að lifa án Facebookar þessa viku líka, (fyrir utan sunnudag, hann er svona nammi dagur. Fb. líka gengdarlaus óhollusta eins og annað nammi) væri ég hangandi þar i von um skemmtilegar fréttir eða bara eitthvað til að drepa tímann. Í staðinn horfi ég staðföst á skáinn (nema meðan ég pikka þetta inn) og einbeiti mér að því að skrifa út nokkra reikninga sem þarf að fara að koma af stað út í heim. Þetta með einbeitnina eru ýkjur, miklar ýkjur, þess vegna er Facebook löngunin að hrjá mig. Facebook löngun og leti. Á stofuborðinu liggja tvö smásagnasöfn og í hvoru þeirra ein smásaga sem á að ræða um á miðvikudaginn. Mig langar upp í stofu að skoða sögumenn.

Á stofuborðinu liggur líka bók með afskaplega skemmtilegu nafni, svo löngu að enginn man það en það byrjar á Skáldsaga um Jón og .... Þvert á fyrirætlanir mínar valdi ég þessa bók til að skrifa ritgerð um, þ.e. frásagnarhátt (sögumann) og aðalpersónu. Fannst það allt í einu forvitnilegra viðfangsefni en önnur sem var boðið upp á. 

Ég er reyndar búin að lesa hinar bækurnar, Ljósu og Furðustrandir og ætlað mér upphaflega að sleppa eins billega og hægt væri og vera ekki að frumlesa bók. Stundum er bara leiðinlegt að sleppa billega. 

Á skrifborðinu er líka bók, sagan í henni byrjar svona:
Einu sinni voru bláfátæk hjón, sem bjuggu á vesældarkoti. Þau áttu ekki neitt til neins nema hóp af börnum og þeim fjölgaði ár frá ári.


Þar stendur líka:


Nú rikir sorg
í breiðri borg. –
Drýpur af dökkum steini.
Undir eik og lind
gengur háfætt hind. –
Kóngi varð mörkin að meini.


Villtist hann þar,
og véltur hann var
og stendur þar, orðinn að steini.
Þar er margur einn
maður orðinn steinn,
en líf er þó með þeim í leyni.
Nornin varð mörgum að meini.

Mynd eftir Poul Steffensen. Ætli ég brjóti einvher lög með að birta hér mynd sem ég fann á http://www.arcadja.com  

Þessi saga er þýðing á dönsku ævintýri handa börnum, eins og stendur á bókarkápu. Freysteinn Gunnarsson þýddi. Bókin kom fyrst út 1930 og aftur 1949. Eintakið sem ég las sem krakki, unglingur og fram á fullorðinsár er týnt og ég er mikið búin að sakna þess. Þetta er nefnilega bráðsmellið ævintýri og löngu kominn timi til að gefa það út aftur. Kannski ég skrifi ritgerð um það einhverntíma þegar ég má velja ritgerðarefnið sjálf. Það væri líka gaman að lesa dönsku útgáfuna en ekki veit ég hvað þetta heitir á dönsku, 1949 var ekki til siðs að geta titils á frummáli.
Myndirnar í bókinni eru eftir danska málarann Poul Steffensen og mér fannst alltaf skrítið ósamræmið í myndunum, þetta eru ýmist pennateikningar eða eitthvað sem lítur út fyri að vera vanslitamyndir. Allt prentað í svart-hvítu og ofursmáu svo það er ekki gott að átta sig á því.
De er nú de eins og mákona mín segir gjarnan.

Svo er þetta líka svona dagur sem biði upp á fjárrekstur af Nesinu heim á tún, ef ég bara væri stödd á bóndabæ austur á landi.

Stundum væri gott að vera í fjarnámi.