Bloggleti

Tími eða ekki tími til að blogga, það er spurningin. Ég hefði tíma ef ég léti Fb alveg eiga sig en ég er ansi háð því að leika mér á netinu.
Leika mér að því að sá tölvublóma- eða tölvugrænmetisfræi og taka svo upp úr tölvugarðinum, plægja og sá aftur. Ekki spillir fyrir að ég get dundað mér við að raða í þá trjám, húsum, göngustígum, tjörnum ám og vötnum. Raða veggjum og grindum svo þeir myndi þrívíddarform og fossa. Ég þreytist seint á þessu og þó áhuginn dali eitthvað kemur oftast eitthvað nýtt markmið til að stefna að í þessu.
Það er auðvitað sálfræðihernaðurinn í tölvuleikjum- að fá fólk til að keppa að einhverju marki og þegar því er náð er hægt að keppa að næsta marki.
Yngra afkvæmið var að lýsa fyrir mér uppbyggingu Vísindakirkjunnar um daginn og samkvæmt þeirri lýsingu er notuð sama sálfræðin og í tölvuleikjunum mínum til að gera fólk háð henni.


En að blogginu aftur. Eftir góðan göngutúr i skóbótadrífu í nótt langaði mig til að setjast niður og skrifa pistil. Pistil um það hvernig tilfinningin er að gagna úti í logndrífu þar sem snjóflyksurnar eru á stæði við litla skósóla og um skrjáfið sem heyrist í dúnúlpu með nælonbyrði þegar lófastórar flygsurnar setjast á axlir göngumanns. Hvernig snjórinn hleðst á höfuðið svo hárið sem hangir niður með vanganum er orðið eins og stór snjóeyrnaskjól og þegar maður hristir sig hrynur þykkt snjólag af öxlun og höfði. Fellur niður á göngustíginn sem leynist undir nýfallinni snjóbreiðu og krapanum sem myndaðist í hlákunni daginn áður því nú eru himintunglin farin að undirbúa nýjan dag.
Það er gaman að ganga úti í svona veðri og vera aleinn í heiminum. Það er þess virði að hrista af sé syfjuna stutta stund og láta ekki undan freistingunni um að sleppa nú göngutúr dagsins þegar uppgötvast að klukkan er komin langt fram yfir miðnætti.

Ég skilaði íslenskuverkefni í síðustu viku. Ég verð að viðurkenna að ég lagði ekkert sérstaklega mikið á mig við það. Byrjaði sama daginn og ég átti að skila og hespaði málinu frá með lámarks vinnu. Ég áttaði mig á því daginn eftir að ég hefi nú kannski átt að lesa aðeins í skólabókunum þar sem fjallað var um þetta tiltekna viðfangsefni. Það gerði ég ekki og sennilega fékk ég þess vegna þá um sögn að ég hefði ekki fjallað nóg um uppbyggingu þessa tiltekna Passíusálms. Ég fékk samt slarkfæra einkunn og þá umsögn að ég gæti vel skrifað. Þetta tvennt er ég sátt við og er ákveðin í að taka það sem mér geðjast að og láta annað liggja milli hluta.
Ég finn að ég er blessunarlega laus við einkunnasýkina og það er léttir. Ekki það að ég myndi nú sætta mig við 5 í íslensku en 5 í stærðfræði er sko alveg ásættanlegt.